W latach 1963-1975 grał w ataku Manchesteru United (z numerem 7, albo 11 na koszulce), wystąpił w 361 meczach ligowych i strzelił 137 bramek. Był jednym z najskuteczniejszych napastników ligi angielskiej przełomu lat 60. i 70. Zdobył mistrzostwo Anglii w 1965 i 1967, a w 1968 sięgnął wraz z zespołem po Puchar Europy Mistrzów Krajowych. W t.r. został uznany za piłkarza roku przez pismo "France Football", analogiczny tytuł ligi angielskiej przyznało mu Stowarzyszenie Dziennikarzy Piłkarskich. Znalazł się w 2004 na liście FIFA 100, opracowanej przez Pelégo na 100-lecie FIFA. Jego kariera reprezentacyjna była dużo mniej efektowna niż klubowa. Wystąpił w 37 meczach stosunkowo słabej ekipy Irlandii Północnej, strzelając 9 bramek. Nie miało to wpływu na jego popularność; uważany za jednego z piłkarzy o największym naturalnym talencie sportowym (porównywany często z Pelé), ze względu na wygląd (szczególnie fryzurę) nazywany był często "piątym Beatlesem". W 1975 został odsunięty od gry w Manchesterze po problemach z alkoholem. Kontynuował karierę jeszcze prawie dziesięć lat w mniej znanych klubach (m.in. Stockport, Bournemouth i Fulham, a także w klubach amerykańskich). W 1984 trafił na trzy miesiące do więzienia za jazdę samochodem pod wpływem alkoholu; kilka lat później wystąpił w telewizji BBC wyraźnie pijany. Daleki od sportowego tryb życia wkrótce przyczynił się do pogorszenia stanu zdrowia, w 2000 doszło do transplantacji wątroby. W listopadzie 2004 Best podjął próbę powrotu do piłki jako trener młodzieży w klubie Portsmouth FC. Stan zdrowia Besta uległ znacznemu pogorszeniu jesienią 2005. W listopadzie trafił on w bardzo ciężkim stanie do szpitala. 25 listopada zmarł. George Best jest bohaterem biograficznego filmu fabularnego produkcji brytyjskiej pt. Best (2000, reż. Mary McGuckian). W rolę Besta wcielił się irlandzki aktor John Lynch. Jego imię
nosi lotnisko w Belfaście (George Best Belfast City Airport). |
Play Slots Online |